Op 2 november 2018 kregen wij het intens verdrietige bericht dat Eck, mijn man en onze papa, alvleesklierkanker had. Een vorm van kanker die direct schrik aanjaagt. Je denkt toch dat het leven maakbaar is, zoveel mensen overleven kanker, ziekenhuizen kunnen tegenwoordig zoveel, er is de laatste jaren zo ontzettend veel bereikt. Niets is minder waar als het om alvleesklierkanker gaat. De cijfers liegen er niet om, waar inderdaad bijzonder goede resultaten zijn behaald op vele andere vormen van kanker, ben je met de diagnose alvleesklierkanker zo goed als kansloos. Slechts 1 % is vijf jaar na de diagnose nog in leven.

Eck is er werkelijk met gestrekt been in gegaan, zag het als de hockeywedstrijd van zijn leven. Als je hard genoeg knokt heb je een kans. Hij was jong en superfit en er op tijd bij. Na maanden van chemokuren, bestralingen en heel veel ellende heeft hij op 15 augustus 2019 de strijd verloren. Een strijd die bij voorbaat al (bijna) niet te winnen was.

Als je googelt op alvleesklierkanker, dan lees je dat het vooral voorkomt bij mannen boven de 70 en dat je er in de meeste gevallen te laat bij bent. Eck was pas 51 en was er op tijd bij. Het heeft dus niet mogen baten. Daarnaast kennen wij verhalen van vijf mensen in onze directe omgeving die ook de diagnose alvleesklierkanker hebben gekregen. Een van hen heeft nog een tijdje te leven maar zal nooit meer beter worden, de andere vier zijn de afgelopen maanden overleden. Allen waren rond de 50.

Voor mijn man en onze papa is het te laat, wat zou hij het fantastisch vinden als wij met z’n allen er aan kunnen bijdragen dat mensen als Eck in de toekomst in ieder geval een kans gaan krijgen om dit wel te overleven. Hiervoor is geld nodig, zo simpel is het. En daar hebben we alle hulp bij nodig die we kunnen krijgen!

Barbara, Sophie & Olivier